Wyrwane z dziennika

JesteÅ›my bez radoÅ›ci, bez uczucia, wrażliwoÅ›ci, docenienia, esencji i treÅ›ci. Bezszelestnie tchniemy w bezkres istnienia.  Powoli zamieniajÄ…c siÄ™ w  bez wartoÅ›ciowÄ… materiÄ™, zacieramy Å›lady swoich maÅ‚o znaczÄ…cych gestów. CiÄ…gÅ‚y poÅ›piech, pragnienie dominacji i chęć osiÄ…gniÄ™cia jak najwiÄ™cej zmuszajÄ… nas do życia w tempie, którego nawet nie zauważamy. Wszystko przemija, przelatuje miÄ™dzy palcami. Orientujemy siÄ™, a nawet jeÅ›li, to jest już za późno.

Nie jestem w stanie powiedzieć, czy życie polega na byciu z drugÄ… osobÄ…, oddaniu siÄ™ jej i poÅ›wiÄ™ceniu siebie i swojego życia dla niej. Nie wiem, czy życie to praca, konferencje, nowy telewizor, komputer, czy kac nastÄ™pnego dnia. Czy życie to obudzenie siÄ™ w Jego łóżku, Å‚zy przy oglÄ…daniu „Casablanca”, wycieczka do Egiptu... Åšniadanie w mieÅ›cie, dobra kawa, czy zachód sÅ‚oÅ„ca w piÄ™knym polskim zakÄ…tku. Narodziny dziecka, uÅ›miech na twarzach przyjaciół, zapach Å›wieżej gazety, bon na zakupy w nowym markecie, czy doÅ›wiadczenia z bycia realistÄ…. Może życie to Å›wieżo wypieczony bochenek chleba, stare małżeÅ„stwo w parku na Å‚awce. SpadajÄ…ce jesieniÄ… zÅ‚ote liÅ›cie z nieba. Galop karego wierzchowca, szelest motylich skrzydeÅ‚, zgrzyt zÄ™bów przed wizytÄ… u dentysty. Stukot pisania na starej klawiaturze, woÅ„ dobrego wina, czy dźwiÄ™k uruchomienia 300 koni mechanicznych. DojrzaÅ‚e czereÅ›nie, brzmienie migawki w obiektywie, majowy deszcz czy nowy Mac Book Pro.

Jest tysiące chwil, kwestii i momentów, które nas zapisują. Mówią kim jesteśmy i co robimy. Jak postrzegają nas inni. Może to my egzystując jesteśmy życiem, tak zwyczajnie sami w sobie? Bez powodu, ot tak! Dosięgamy wzrokiem to co jest daleko, ślepo zapatrzeni w horyzont wielomilionowego sukcesu, gubimy to, co nas tak naprawdę tworzy. Stanąwszy do walki z bezbarwnym ogółem, przegrywamy- zabijając swoje dusze.