Barbara Łopieńska, znakomita dziennikarka i prawdziwa mistrzyni reportażu, zdobyła rozgłos serią publikowanych od lat siedemdziesiątych, sugestywnych, często zabawnych, ale i poruszających obrazów z życia codziennego Polaków. Potem skoncentrowała swoje dziennikarskie zainteresowania na wywiadach z intelektualistami, dowodząc, że jej biegłość w trudnej sztuce prowadzenia rozmowy nie ustępuje talentowi reporterskiemu. Męka twórcza. Z życia psychosomatycznego intelektualistów jest wyborem rozmów z artystami, publicystami i naukowcami, ukazujących się wcześniej jako cykl na łamach "Res Publiki Nowej". Zebrane tutaj wywiady ukazują stan ducha wybitnych polskich intelektualistów w kontekście ich życia codziennego. Mimo wspólnej idei i powtarzających się pytań o autorytety, intelektualne upodobania i duchowe skłonności, układają się w galerię niepowtarzalnych, wyrazistych portretów. Łopieńska, dzięki swej inteligencji i poczuciu humoru, potrafi tak pokierować każdą rozmową, by jak najpełniej ukazać osobowość rozmówcy, nie przekraczając przy tym granic prywatności. Zaś jej rozmówcy - ludzie często niechętni osobistym wynurzeniom - odsłaniają skrywane sądy, obawy, nadzieje i marzenia. Z wybranych do tej książki wywiadów czytelnik dowie się między innymi, kogo profesor filozofii Jacek Hołówka rozstrzeliwuje w swych snach bez wyroku i dlaczego, jego zdaniem, filozofem można stać się dopiero sto lat po śmierci; jakie są dobre, a jakie złe fanatyzmy według profesor Marii Janion i jak radzi sobie ona z brzemieniem erudycji; kiedy profesor Jadwiga Staniszkis kupiła swoją ostatnią czerwoną szminkę w życiu i czym rekompensuje sobie niedostatki inteligencji emocjonalnej. Męka twórcza to również pasjonująca debata nad historycznymi, kulturowymi, społecznymi problemami współczesnego świata i galeria wyjątkowych postaci z ich intelektualnymi rozterkami i codziennością w tle. To równocześnie przykład znakomitego dziennikarstwa - przenikliwego, a przy tym nie agresywnego, przekornego i błyskotliwego.

Z pozoru i Basia, i jej rozmówca mieli sytuację z góry określoną: rozmówca miał mówić, Basia miała pytać. Basia likwidowała ten handicap swoją dociekliwością, z pozoru z głupia frant rzucanymi pytaniami, licencjonowaną wścibskością i tupetem, w których było napomnienie: to nie wywiad, to rozmowa. Ale znowu: wiadomo - rozmowa, inaczej niż wywiad, nie jest interrogacją, i Basia, pisząc rozmowę, hamowała nie dociekliwość, ale swoją zawodową przewagę: ta dociekliwość i prowokacje miały służyć jedynie dramatyzacji rozmowy, miały przypomnieć, że rozmowa to kuszenie losu, ryzyko, teatr wreszcie. Miały służyć rozmowie samej, a nie wykazaniu czyjejś przewagi. Basia, działając na poczet dobra rozmowy, działała w interesie czytelnika (w końcu więc i we własnym, i swego rozmówcy).Marek Zaleski, "Tygodnik Powszechny"

Przeczytaj fragment książki

Barbara N. Łopieńska (1949-2004) dziennikarka, autorka reportaży. Publikowała m.in w "Kulturze", "Tygodniku Solidarność", "Gazecie Wyborczej", "Tygodniku Powszechnym", "Twoim Stylu", "Res Publice Nowej". Wydała zbiór reportaży Łapa w łapę (1980, wydanie poprawione i uzupełnione Łapa w łapę i inne reportaże, 2004), Stare numery (1986) - napisaną wraz z Ewą Szymańską historię pisma "Po prostu", Sposób życia (1997) - rozmowy z Pawłem Hertzem, oraz Książki i ludzie (1998) - rozmowy o domowych bibliotekach naszych intelektualistów.

Kup tą książkę

Najczęściej zadawane pytania

Podobne artykuły:

Wersja do druku