Wśród różnych odmian cukrzycy najczęściej mówi się o cukrzycy typu 1 i 2. Jednym z podtypów cukrzycy typu 1 jest cukrzyca LADA. Kto na nią choruje i jakie są rokowania dla pacjentów cierpiących na to schorzenie?
Późna cukrzyca
Cukrzyca LADA zgodnie z zaleceniami European Diabetes Policy Group z 1999 roku jest zaliczana do cukrzycy typu 1 (w odróżnieniu o cukrzycy typu 2, na temat której dowiesz się więcej tutaj: http://oddajcukier.pl/). Jej nazwa pochodzi od anglojęzycznego wyrażenia Latent Autoimmune Diabetes in Adults. Cechą charakterystyczną dla cukrzycy typu LADA jest to, że jej objawy ujawniają się stosunkowo późno, po 35 roku życia. Nie występuje ona u osób młodych i dzieci. Choroba ma podłoże autoimmunologiczne. Bywa nazywana także:
- cukrzycą postępującą insulinozależną,
- cukrzycą fentotypową z obecnymi przeciwciałami,
- cukrzycą „LADY-like”,
- autoimmunologiczną cukrzycą u dorosłych - w skrócie ADA,
- wolno rozwijającą się cukrzycą typu 1,
- autoimmunologiczną cukrzycą nieleczoną insuliną,
- fenotypową cukrzycą typu 2 z obecnością przeciwciał i otyłością.
Cukrzyca LADA dotyczy od 5 do 10 proc. chorych, u których schorzenie rozpoznano po 35 roku życia.
Grupy ryzyka
Najbardziej narażeni na zachorowanie na cukrzycę LADA są pacjenci z komórkowymi czynnikami immunologicznymi i z insulinoopornością. Mogą to być także osoby, które odziedziczyły gen cukrzycy i są tym samym genetycznie predysponowane do zachorowania na cukrzycę typu LADA. Również warunki środowiskowe, w których żyją dane osoby mogą zwiększać ryzyko zachorowania. Natomiast fakt, że dana osoba jest otyła lub walczy z nadwagą nie zwiększa u niej ryzyka zachorowania akurat na tą odmianę cukrzycy (zwiększa za to ryzyko wystąpienia wielu innych chorób).
Leczenie i rozpoznanie
Cukrzyca typu LADA diagnozowana jest na podstawie badań laboratoryjnych, choć jej rozpoznanie może stwarzać spore problemy. Jej objawy są nieswoiste i wspólne zarówno dla cukrzycy typu 1 jak i cukrzycy typu 2. W diagnostyce cukrzycy typu LADA jednoznaczne wyniki daje test na obecność przeciwciał anty-GAD lub niskie stężenie peptydu C w krwi pacjenta. Jeśli cukrzyca tego typu jest rozpoznana trafnie, może nie wymagać leczenia przez pierwsze 6 miesięcy. Lekarz zaleca pacjentom zmianę diety i umiarkowany wysiłek fizyczny. Najczęściej takie proste zmiany stylu życia powodują, że cukrzyca zostaje opanowana, choć po pierwszym okresie na pewno zajdzie konieczność wdrożenia leczenia insuliną.