Anorgazmia definiowana jest jako niezdolność do osiągnięcia orgazmu w czasie stosunku mimo istniejącego podniecenia i akceptacji partnera. Jej główną przyczynę stanowią problemy natury psychologicznej ( nerwica, depresja, traumatyczne przeżycia seksualne z dzieciństwa, problemy seksualne partnera, lęk przed ciążą), ale czasami także może być wynikiem wady wrodzonej narządu rodnego, zmian poporodowych, uszkodzenia rdzenia kręgowego, stanów zapalnych w obrębie narządu moczowo-płciowego, czy braku kurczliwości mięśnia Kegla.

Celem leczenia anorgazmii jest odtworzenie optymalnych warunków zapewniających orgazm. Ponieważ najczęściej mamy do czynienia z przyczynami psychogennymi, rozpoczyna się terapię od naprawy zakłóconych więzi partnerskich i polepszenia edukacji seksualnej partnera. Wskazane jest przekazanie mu wiedzy o możliwości pobudzania przestrzeni Grafenberga, jednoczesnej stymulacji pochwy i łechtaczki, stymulacji szyjki macicy podczas głębokich ruchów frykcyjnych. W leczeniu anorgazmii przydatne są również treningi masturbacyjne, ułatwiające odkrycie wzorców pobudzania sfer erogennych kobiety. Osłabienie mięśnia Kegla można leczyć ćwiczeniami polegającymi na rytmicznym napinaniu i rozluźnianiu grupy mięśni krocza.